မြန်မာတွေ အခုထိ မကြီးပွား မချမ်းသာရတဲ့ အကြောင်းရင်း (၆) ချက် (ကွက်တိပါပဲ)

မြန်မာတို့ကြီးပွားချမ်းသာကြောင်းအတွက် ပြင်ကြရမည့်စိတ်ဓာတ်များ အတော်များများရှိ၏။ အောက်ပါတို့သည် မြန်မာတို့ မကြီးပွားရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းများ (ဝါ)ပြင်ကြရမည့်စိတ်ဓာတ်များဖြစ်သည်။

(က) ရောင့်ရဲလွယ်ခြင်း – မြန်မာဆင်းရဲသားအတော်များများသည် ယနေ့စားဖို့ရလျှင်မနက်ဖြန်အတွက် အလုပ်ကြိုတင်မလုပ်လိုကြပေ။စုဆောင်းဖို့ ရှာဖွေဖို့ထက် အေးအေးလူလူ ဟေးလားဝါးလားနေချင်ကြသည်။ သူတို့၏လက်သုံးစကားမှာ ထမင်းကြမ်းယပ်ခတ်စား မယ် (အေးအေးပဲနေမယ်) ဆိုသောစကားဖြစ်သည်။ တစ်နေ့စာ စားဖို့ရပြီဆိုလျှင် အလုပ်မလုပ်တော့ပဲ ရောင့်ရဲ ကြသဖြင့် ဘယ်သောအခါမှ စုမိဆောင်းမိခြင်း မရှိကြချေ။

(ခ) အချိန်ဖြုန်းခြင်း – လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင်တမေ့တမောထိုင်ကာ ပြသမျှ ဗီဒီယိုဇာတ်ကားများကိုကြည့်ရှုခြင်း၊ ဘိလိယက်ခုံတွင် တနေကုန်ထိုင်နေခြင်း၊ ကျားထိုးခြင်း ၊ ဖဲရိုက်ခြင်း၊ မိန်းမများစုကာ အတင်းပြောကြခြင်း၊ပိုက်ဆံကြေး ဂေါ်လီလှိမ့်ခြင်း၊ အရက်ဆိုင်တွင်မထတမ်းထိုင်နေခြင်း၊ နတ်ကရာကျီးမောဆိုသကဲ့သို့ သူများအိမ်ဆောက်ခြင်း၊ နတ်ပွဲကခြင်း ၊ ရန်ဖြစ်ခြင်း ၊ဘောလီဘောပုတ်ခြင်း ၊ ပိုက်ကျော်ခြင်းခတ်ခြင်း စသည့်တွေ့ကရာ ရှစ်သောင်းကိစ္စများကို ထိုင်ကြည့်ခြင်း စသည့်အမှုများကိုမြန်မာအများစု ပြုလုပ်အချိန်ဖြုန်းနေသည့် အခိုက်၀ယ် တခြားသူတို့မှာ သူတို့ဆိုင် ၊ သူတို့ အလုပ် ၊သူတို့ ကိစ္စကိုအားသွန်ခွန်စိုက်အလုပ်လုပ်ပြီး၀င်ငွေများရပြီးနေကြလေပြီ။

(ဂ) ငွေဖြုန်းခြင်း – ဘုန်းကြီးသေ ရွာကြေ ဆိုသောစကားပုံ ၊ အကြွေးရရင်ဆင်တောင်၀ယ်တယ်ဆိုသော စကားပုံ ၊ သောက်သောက်စားစားလူ့မင်းသား၊ ဆင်စီးလို့မြင်းရံ ဆိုသောစကားပုံများသည် မြန်မာတို့အကြွားသန်သော ငွေဖြုန်းသောဖြစ်ရပ်များကိုပြဆိုနေသော စကားပုံများဖြစ်သည်။

ဘုန်းကြီးတစ်ပါးပျံလွန်တော်မူလျှင် ရိုးရိုးမသာချလိုက်ပါက ငွေကုန်ပေါက်သက်သာ၍ ဘုရားတရားတော်နှင့်အညီဖြစ်မည်ဖြစ်သော်လည်း မြန်မာတို့သည် ဇာမချဲ့ရလျှင်မကျေနပ်ကြချေ။ ထို့ကြောင့်ဇာတ်ပွဲ ၊အငြိမ့်ပွဲငှားခြင်း၊ ဧယဉ်ကျူးမည့် မင်းသမီးငှားခြင်း ၊ ဘုန်းကြီးပျံပွဲ တစ်လကိုးသီတင်းကျင်းပခြင်း ၊ လောင်တိုက်ကောင်းကောင်းဆောက်ခြင်း ၊ လာသမျှပရိသတ်ကိုစတုဒီသာရက်ဆက်ကျွေးခြင်း ၊ အသံချဲ့စက် လော်စပီကာဆရာကောင်းကောင်းငှားခြင်း ၊ မီးစက်ကြီးငှားရခြင်း၊ ကော်ဇော်စသည်ဖြင့် ဧည့်ခံမဏ္ဍပ်ဆောက်ရခြင်း၊ တို့ဖြင့် ရွာမှာ စားရိတ်ထောင်းကာမွဲပြာကျလေသည်။

မိမိမှာမရှိပဲရသမျှ အကြွေးယူချင်တတ်သော စိတ်ဓာတ်မှာလည်း မြန်မာတို့မွဲပြာကျစေသော အကျင့်ဆိုးဖြစ်၍ ပြင်ရမည်။ မြန်မာဗုဒ္စဘာသာ၀င်အားလုံးသည် မိမိသားသမီးရှင်ပြုနားသပွဲကို အတော်ကြီးငွေကုန်ခံကာပြုလုပ်ကြသည်။ အငြိမ့်တွေ ဇာတ်တွေငှားသည်။ ဆင်တွေ မြင်းတွေငှားသည်။ ၀င်းခင်းသဘင်တွေလုပ်ကြသည်။ အပြိုင်အဆိုင်ကျွေးကြသည်။ ဆိုင်းဝိုင်းများဖြင့် မြို့ကိုပတ်ကြသည်။ တစ်သက်လုံးစုဆောင်းထားသမျှအားလုံး ကုန်သည့်အပြင် အကြွေးတင်သည်အထိ ရှင်ပြုနားသပွဲ တစ်ပွဲတည်းနှင့် ငွေများ ကို အားလုံးသုံးပစ်လိုက်ကြပြီးနောက်နေ့တွင် ဘာမှမကျန်တော့သည့်ဘ၀သို့ရောက်ကြသည်။

မြတ်စွာဘုရားအလိုတော်ကျဖြစ်သော ရှင်ရာဟုလာ သင်္ကန်းဆီးသည့်ပွဲကဲ့သို့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် အေးအေးချမ်းချမ်း ပကာသနမပါပဲ ပြုလုပ်သောရှင်ပြုပွဲတို့ များပြားစေချင်ပါသည်။ အလှူမင်္ဂလာဆောင်ပွဲသွားတိုင်း အ၀တ်သစ်အစားသစ်ချုပ်ကြ၀ယ်ကြခြင်းသည်လည်းငွေကုန်ပေါက်ကြီးတစ်ခုဖြစ်၍ လူမျိုးခြားများသည် ထိုသို့မလိုအပ်ပဲ အ၀တ်အစားအသစ်များ မကြာခဏ၀ယ်ခြင်းမပြုကြပေ။

(ဃ) အလုပ်လုပ်သည်ကို ရှက်စရာဟုထင်မြင်ခြင်း – တခြားသူများသည် သူတို့ကလေးများကိုငယ်စဉ်ကပင် ၀င်ငွေရသောအလုပ်များကို တနိုင်တပိုင်ဝိုင်းကူလုပ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် စျေးရောင်နေသော တရုတ်ကလေး၊ မိဘလက်တွန်းလှည်းကို ဝိုင်းတွန်းပေးသော အိန္ဒိယကလေးများကိုတွေ့ရပေမည်။ မြန်မာလူမျိုးများကားမိမိသားသမီးကို ခြေမွှေး မီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် ဘော်ကြော့ထားခြင်းကိုဂုဏ်ယူကြပေသည်။ ငါအသက်ရှင်နေသရွေ့ငါ့သားသမီးများဘာမှ လုပ်စရာမလိုဟူသောတလွဲမာနဖြင့် ကလေးကို ဖျက်ဆီးကြသည်။

ကျောင်းသွားလျှင် ကျောင်းလွယ်အိပ်ကို ကိုင်ပေးမည့်သူနှင့်၊ ထမင်းစားလျှင်ခွန့်ကျွေးမည့်သူနှင့် ၊ အင်္ကျီလဲလျှင်ကူ၀တ်ပေးမည့်သူနှင့် အစစလိုလေသေးမရှိထားခြင်းဖြင့်ကလေးကိုဖျက်ဆီးကြ၏။ ထိုကလေးသည် မိမိအစွမ်းအစဖြင့် ဘာမှမလုပ်တတ်တော့ပေ။ ငါရှိရင်ငါ့သားသမီးဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူးဆိုသော မိခင်၊ သို့မဟုတ် ဖခင်တို့ ရုတ်တရက်ကွယ်လွန်သွားသောအခါ ၊စီးပွားပျက်သွားသောအခါ သာသမီးမှာ ဘာမှမလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ဖြင့် ခွေးလုံးလုံးဖြစ်တော့သည်။

ထို့ကြောင့်မြန်မာလူမျိုးများ ကြီးပွားတိုးတက်လိုလျှင် မိမိသားသမီးကို ငယ်စဉ်မှစကာ နိုင်သရွေ့သော အလုပ်ကိုလုပ်ခိုင်းရမည်။ မိမိအစွမ်းဖြင့်ငွေရှာလျှင် မည်မျှနည်းပါးသောပိုက်ဆံပင်ဖြစ်စေ ခွင့်ပြုရမည်၊ ချီးကျူးရမည်။ လုပ်မနေနဲ့ ၊ မင်းဟာက မဖြစ်စလောက်နဲ့၊ ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ၊ အဖေ ပေးမယ်ဆိုသော တလွဲအယူအဆကိုဖျောက်ရမည်။

(င) မုဒိတာမပွားနိုင်ကြခြင်း (ဝါ) မနာလို၀န်တိုစိတ်အားကြီးခြင်း – မြန်မာတို့၏အားနည်းချက်တစ်ခုမှာအပေါ်ယံသဘောကောင်းသလိုထင်ရသော်လည်း အချီကြီးမိလာသောကိစ္စများတွင် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ၊ တစ်ဖွဲ့နှင့်တဖွဲ့ မနာလို၀န်တိုစိတ်အားကြီးကြသည်။ တစ်ယောက်အဆင်ပြေသည်ကို တစ်ယောက်က ၀မ်းမြောက်၀မ်းသာသော မုဒိတာတရားနည်းကြသည်။ ငွေတစ်ရာအဆင်ပြေစဉ်က ၀မ်းသာခဲ့သော်လည်း ထိုသူငွေတစ်ထောင်ရလာသောအခါ မကြိုက်တော့ပေ။

ဒီကောင့်လောက်တော့ငါလဲတတ်ပါတယ်။ ဒီကောင်ကဘာကောင်မို့ တစ်ထောင်တောင်ပေးရတာလဲ၊ နှစ်ရာလောက်ပေးရင်ရပြီဆိုတာ ငါသွားပြောမယ်၊ ငါတို့အဖွဲ့ကိုခိုင်းရင် တစ်ရာ့ငါးဆယ် နှစ်ရာလောက်နဲ့ရအောင်လုပ်ပေးမယ် စသည်ဖြင့် သူတပါးလာဘ်လာဘရခြင်းကို ဖျက်လိုဖျက်ဆီးစိတ် များမြန်မာတို့တွင် ရှိတတ်၏။
ထိုစိတ်ဆိုးစိတ်ယုတ်ပေါ်ပေါက်လာလျှင် ဖယ်ရှား ရမည်။ သူလည်းကြီးပွား ကိုယ်လည်းကြီးပွားမှသာ တမျိုးသားလုံးကြီးပွားမည်။ တရုတ်အားလုံးကြီးပွားသောအခါ နိုင်ငံတိုင်းတွင် တရုတ်တန်း(China Town ) ဟူ၍ အားလုံးကတကူးတကလာကြည့်ရသည်။ အိန္ဒိယနိုင်ငံသားများကြီးပွားသောအခါ LITTLE INDIA ဟုခေါ်သော ရပ်ကွက်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ မြန်မာတို့ကားတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ထိုးချဖို့အမြဲကြံစည်နေသဖြင့် နိုင်ငံခြားတွင် အစုလိုက် အပြုံလိုက်ကြီးပွားတိုးတက်နေသော မြန်မာ အသိုင်းအဝိုင်းဟူ၍ မရှိသလောက်ရှားသည်။ ပြည်တွင်းမှာလည်းထိုနည်းနှင်နှင်။

(စ) တစ်ယောက်လုပ်လျှင် အားလုံးလိုက်လုပ်ကြခြင်း – လူတစ်ယောက်က ကားမှတ်တိုင်အောက်တွင် ကွမ်းယာရောင်းကောင်းလျှင် ကားမှတ်တိုင်တွင် အားလုံး ကွမ်းယာလိုက်ရောင်းကြသည်။ ဓာတ်တိုင်အောက်တွင်မုန့်ဟင်းခါးသည် အဆင်ပြေလျှင်အားလုံးမုန့်ဟင်းခါးဖြစ်ကြသည်။ ကိုယ်ရောင်းရဖို့ သူ့ဆိုင်ပြုတ်အောင်ချောက်တွန်းကြသည်။

(ဆ) ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလိုနေကြသည် (စုပေါင်းဆောင်ရွက်မှုအားနည်းသည်) -ရေမြောင်းပိတ်နေသဖြင့် ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်ပါက မြန်မာအိမ်အတော်များများက ငွေထည့်ဖို့လက်တွန့်လေ့ရှိသည်။ လျှပ်စစ်မီးလင်းဖို့ ၊ ရေရရှိဖို့ စသည့်ကိစ္စများမှာလည်း ထိုနည်းနှင်နှင်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တွက်ကပ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အသေးအဖွဲကိစ္စလေးများမှာပင် ငြင်းနေခုန်နေကြတာ ၊ တွက်ကပ်နေကြတာ ၊စကားများနေကြတာ နှင့်ပြီးသည်။

အလုပ်ကြီးအကိုင်ကြီး ၊ လုပ်ငန်းကြီးဆိုလျှင်ပိုဆိုး သည်။ ဘယ်တော့မှ မြန်မြန်နှင့်မှန်မှန် အလုပ်ပြီးမြောက်သည်ဆိုတာ မရှိ။ အမြဲတွက်ကပ်ငြင်းခုန်နေတတ်ကြသည်။ ငါသိငါတတ်တွေ များနေကြသည်။ နောက်လိုက် လုပ်လိုသူမရှိ။ မြန်မာများသည် အားလုံးဆရာကြီး လုပ်လိုသူတွေများသည်။ နေရာလုနေကြတာနှင့် အချိန်တွေငွေတွေကုန်ကာ အလုပ်မဖြစ်တာများသည်။ အရင်းတစ်ရာစီရှိသော လူငါးယောက်ပေါင်းပြီး အရင်းငါးရာလိုသော အလုပ်ကို မြန်မာတို့မလုပ်နိုင်။ အရင်းတစ်ရာစီကိုင်ပြီး တစ်ရာတန် အလုပ်ကိုပဲ မိမိဘာသာ လုပ်ကြသည်။

ဟိုဘက်က ငါးရာတန်အလုပ်ကို ငါးယောက်လုပ်ရာမှ တစ်ထောင်တန် တစ်သောင်းတန် တစ်သိန်းတန်အလုပ်များဖြစ်သွားကြသည်။ တစ်ရာတန်သမားများမှာ ဆင်းရဲလည်းမသွား၊ တစ်ရာတန်ဘ၀မှလည်းတက်မလာ၊ ဒုံရင်းဒုံရင်းဖြစ်နေသည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသောအခါ တစ်ချိန်က တစ်ရာတန်အရင်းအနှီးရှိခဲ့တာခြင်းတူသော်လည်း၊ စုပေါင်းသမားက တစ်သိန်းအထိ ချမ်းသာလာပြီး၊ တစ်ယောက်ချင်းသမားက တစ်ရာ တန်ဘ၀မှာပဲကျန်ရစ်သည်။ ကြီးပွားချင်လျှင် အကျိုးတူပူးပေါင်းမဆောင်ရွက်တတ်သော၊ မဆောင်ရွက်ချင်သော ဓလေ့ကိုမြန်မာတို့ပြင်ကြရမည်။

ဆက်ပြောလျှင်ပြောစရာတွေများစွာရှိသေးသည်။ ယခုပြောဆိုသလောက်ကိုပဲ ဖိဖိစီးစီး စတင်လုပ်ဆောင်ပါက ဧကန်မုချကြီးပွားတိုးတက်ရမည်။ တစ်ယောက်ချင်း တိုးတက်လာပါက တစ်နိုင်ငံလုံး တိုးတက်လာမည် ဖြစ်သတည်း။